Opis badań

Celem tego badania jest rozwinięcie istniejących teorii i najlepszych praktyk w zakresie dokumentacji, ochrony i przekazywania niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

​

Porównując najlepsze praktyki stosowane w Polsce i Europie w ciągu ostatnich 20 lat obowiązywania Konwencji UNESCO z 2003 r. ds. ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego, Pawłowska-Mainville będzie je badać aby ewentualnie zastosować je w swojej pracy w Kanadzie. Przyjmując podejście multidyscyplinarne, badania te będą współpracować z praktykami, naukowcami i decydentami w celu zbadania aktualnych polityk i praktyk mających na celu ochronę i przekazywanie żywych elementów dziedzictwa, w tym języków i źródeł utrzymania. Trzy ogólne pytania badawcze tego projektu to:

​

      (1) Jakie są sposoby ożywiania, utrzymywania, promowania i przekazywania elementów

            niematerialnego dziedzictwa kulturowego?

      (2) W jaki sposób performatywność kulturowa przyczynia się do przetrwania tradycji i wartości we

            współczesnym świecie?  

      (3) W jaki sposób ‘żywe dziedzictwo’ przesuwa granice polityki kulturalnej i środowiskowej?

​

Biorąc pod uwagę niechęć Kanady do ratyfikowania Konwencji UNESCO z 2003 r., badania skupią się na najlepszych praktyk w niematerialnycm dziedzctwie kulturowym. Wstępne hipotezy pokazują, że niematerilne dziedzictwo jest cenne dla grup, które ją utrzymują, oraz że (a) dokumentacja, ochrona i przekazywanie ICH muszą być dostosowane do lokalnych i krajowych potrzeb, wartości i ram; i (b) że ratyfikacja Konwencji UNESCO z 2003 r. jest raczej dodatkowym niż początkowym punktem pracy nad żywym dziedzictwem(Pawłowska-Mainville 2023).

​

Po zapoznaniu się z bogactwem przykładów w Polsce i Europie, projekt ten przyczyni się do rozwoju dyskursu żywego dziedzictwa w Kanadzie. Dochodzenie w sprawie kształtowania polityki i najlepszych praktyk będzie cenne dla mobilizacji kulturowej i językowej społeczności oraz rodzin w XXI wieku.